Θέλω πίσω το μυαλό μου!..
Χωρίς καμιά γνώση κι επίγνωση,
χωρίς τη μαρτυρική φυγή της φαντασίας...
το μυαλό να κτυπά πότε στον ένα τοίχο,
πότε στον άλλο,
άλλοτε πάλι στο ταβάνι...
...να κοιτάς ψηλά...!
Άνθρωπος...
ετυμολογία του κοιτώ ψηλά!
Κι ας θέλεις ο ουρανός να πέσει να σε πλακώσει...
ή έστω ο πολυέλεος ...είναι πιο κοντά,
ένα κράς και γυαλάκια άστρα παντού στο πάτωμα...
κομματάκι ουρανού στη λαδόκολλα ..
(-Ευχαριστώ! Τρωω μόνο γη,
τη βρίσκεις σε πολλές συσκευασίες στο super market!
-Μασάτε γρήγορα, ο πλανήτης τελειώνει...το ψυγείο με σήμα τον Εσκιμώο χάλασε!)
το μυαλό αναπηδάει έξω από το παράθυρο,
σ’ ένα μεγαλύτερο δωμάτιο.. κι από ‘ κει, έξω σ’ ένα μεγαλύτερο...
κι από την μια στιγμή στην άλλη, το μυαλό εκεί έξω μόνο του,
εκατοντάδες κύβους μακριά...άντε να το πιάσεις...
και στο τέλος να σου λεν ότι ο κύβος είναι σφαίρα
κι ότι η παραλληλεπίπεδη πραγματικότητα του δωματίου και
της τηλεόρασης, ήταν ένα ψέμα...
ή καλύτερα μια σκέψη
που αναπήδησε έξω από κάποιο παράθυρο...
να κοιτάς...τον ορίζοντα...την τέλεια καμπύλη,
χωρίς pixels!
(-Ξεκόλλα από την οθόνη!
κοίτα πέρα απ’ αυτήν ..
η πραγματικότητα δεν είναι μόνο ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο
στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή σου!)
λέξεις εξοστρακίζονται από τη σκέψη
(που ‘ναι λεύτερη έξω από τον κύβο, που ‘ταν τελικά σφαίρα)
και προσκρούουν στους συνειρμούς ...
το μυαλό με μια απόχη να κυνηγά
ποιήματα πολύχρωμες πεταλούδες
που γεννιούνται κατά την πρόσκρουση
των συνειρμών,
ένα κολλάζ σαν τον ουρανό πολυέλεο που χύνει γυαλάκια άστρα
στο μωσαϊκό του πατώματος...
οι φωτογραφίες δεν πιστοποιούν βιώματα!
Ξεκινούν από το ¨χαμογελάστε¨, όπως λέμε
¨η ζωή είναι ωραία¨(ασχολίαστο)
(με φόντο το Ελ-Ντοράντο! πλαφ ακράτειας συνειρμού)
και κάθε μέρα πιο θλιβερή από την προηγούμενη
η σκέψη αναπηδά από τη φωτογραφία στον καθρεύτη...
ζωντανό τώρα που πεθαίνει στο χτες..
η Λούση σ’ έναν ουρανό σαν τον πολυέλεο...
και πράσινα άλογα!
Τίτλοι τέλους.-
