Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...
Ο χρόνος τα φυλάει και συ
κρύβεσαι στο χτες,
χάρτινοι τοίχοι, γεμάτοι φωτογραφίες,
προσωπικός λαβύρινθος λήθης
της απόλυτης απαλοιφής του τώρα...
φτου και βγαίνω λεει ο χρόνος
κάπου στο τώρα
και συ χαμένος σ’ ένα χτες
που πάντα φάνταζε σα το καλύτερο αύριο...
έφτασες να κρυφτείς στη μήτρα
να μη σε βρει ο χρόνος
γιατί εκεί δεν είχε δει ο φακός
να καταχωρίσει τη στιγμή, σε μνήμες
βέβηλες στου χρόνου το παιχνίδι...
πσστ! Ο χρόνος σε βρήκε!
Όχι αυτό το φως δεν είναι η λύτρωση....
Είναι τα φώτα χειρουργείου!...
Κλάψε! Αν μπορείς χαμογέλα κιόλας
Αστράφτει! Η πρώτη σου φωτογραφία...
Τρέξε να κρυφτείς....
