Τα μάτια δαγκώνουν το κάθε τι τριγύρω
ψάχνοντας να ξεφύγουν από την απραξία
ενός καθημερινού θανάτου.
Πεθαμένες στιγμές ανασταίνονται
σε ζωογόνες θύμησες
και οι ώρες που κάθομαι αποσβολωμένος
κι ανήμπορος να πράξω οτιδήποτε
βρωμάνε ανυπαρξία.
Ο φόβος κυνηγάει τη ζωή
που κρύβεται στο κάδρο,
χώνεται κάτω από τις λεπτομέρειες
και παράγει εμμονές-αντισώματα.
Ανίατος, από μια ζωή
που τσιγκλάει το θάνατο
να παίξουν κρυφτό πίσω από τις παραστάσεις.
Φωτογραφίζεται η ζωή, του χαμογελά
που πιάστηκε κορόιδο
κάθε που ο φακός φυλακίζει τις εικόνες.
Στο τέλος όμως,
η εικόνα μένει μόνη
χωρίς το είδωλο,
ήταν πάντα μόνη, πιασμένη στις χρονοπαγίδες
που ‘χε στήσει ο θάνατος με ψευδαισθήσεις ζωής.
Όταν σου ‘λεγε «χαμογέλα»
και σε περίμενε πίσω από το φακό.
Κι ένας κάδος ανακύκλωσης να περιμένει
τις χάρτινες αποδείξεις αθανασίας.
