Και το κοντάρι γίνεται μολύβι, να κυνηγήσει ιδέες στις πιο σκοτεινές του νου γωνιές...
Με αργές χειρουργικές κινήσεις έβαλε το μολύβι βαθιά μέσα, ώσπου κάποια ιδέα κουνήθηκε...ζούσε κοιμισμένη μέχρι που την ανασκούντησε... έβγαλε το μολύβι γρήγορα κι έστησε καρτέρι, στωικά απ’ έξω να την γραπώσει σε μια κόλλα χαρτί...
Μα εκείνη τίποτα...ένα σαφάρι στη ζούγκλα του μυαλού που για μια στιγμή φάνταζε μάταιο....καταραμένη ιδέα παίζει μαζί μου!.. σκέφτηκε...ή είναι απλά ιδέα η ιδέα μου;
και γιατί να είναι δικιά μου;.. μήπως άλλο ένα τίποτα ντυμένο ιδέα;
και το μολύβι συνέχιζε να γεμίζει σελίδες, τροφή του κάδου απορριμμάτων κι εκείνος έτρωγε αχόρταγα τη λεία κάθε κυνηγητικής περιπόλου του μολυβιού...
και επειδή η ιδέα άρχιζε να θυμίζει κάτι από ψάρεμα, το μολύβι έγινε καμάκι!..
σε βυθούς σκοτεινούς... το λιγνό του άλογο, ιππόκαμπος, να ψαρεύει στο όνομα,...
ποιο όνομα;...κάτω από 30μ. Αρχίζει η μέθη του βυθού στο ήδη μεθυσμένο κεφάλι του...μέθη στη μέθη δε χωρεί μ΄ αν έβρει και χωρέσει, τρύπια σακούλα για μυαλό, σκέψεις νερό θα τρέξει...ψυχογυρεύοντας κι ονειροτρέχοντας να ξεφύγει από δειληνοφάγους πολεμοδίκες.. και δώστου λεξοραπίσματα σε πισωκολητά σημεία του τετραδίου, μιλάμε για χοντρή λεξοζοχάδα!
(Πίσω στην ιστορία του δον Ψ.).. αφού ο προδότης Σάντσο δεν ήξερε κολύμπι και δεν ακολούθησε, μόνο ο ορθόδοξος Θεός των Ελλήνων και η Α.Μ βασίλισσα της Ισπανίας μπορούν να εικάσουν την έκβαση αυτής της ιστορίας – της πολύ φιλόδοξης κατά τα άλλα και άτεχνης εξιστόρησης από έναν αγράμματο, σα και του λόγου μου-,
φυσικά και στο διαδύκτιο έχει κυκλοφορήσει ήδη η άποψη του Θερβάντες από τον τάφο καθώς και η φρίκη του το δίχως άλλο για την ψυχοπαράφραση του ήρωα σε ψυχοήρωα....
μπορεί η Δουλτσινέα να είναι γοργόνα!...γι΄ αυτό ο Κιχώτης ήταν τόσο άτυχος...
οι ωκεανοί απέραντοι, το ταξίδι μεγάλο κι αυτός ο ιππόκαμπος θαρρείς πως αιωρείται διαρκώς στο ίδιο σημείο...
το μολύβι έγραφε διαρκώς τις ίδιες ασυναρτησίες –κι ο κάδος ρευόταν- το πέταξε στο πάτωμα...άκουσε βήματα...
ο Σάντσο ήταν εκεί να μαζεύει το κοντάρι και να του το παραδίνει πίσω, με ευλάβεια!..
Έχουμε δρόμο μπροστά μας!...είπε το μολύβι και ο κάδος γρύλισε από χαρά.
